درشبان غم تنهايي خويش

عـابد چشم سخنگوي تو ام

من در اين تاريكي

من در اين تيره شب جانفرسا

زائر ظلمت گيسوي تو ام

گيسوان تو پريشان تر از انديشه من

گيسوان تو شب بي پايان

جنگل عطرآلود

شكن گيسوي تو

موج درياي خيال

كاش با زورق انديشه شبي

از شط گيسوي مواج تو ، من

بوسه زن بر سر هر موج گذر ميكردم

كاش بر اين شط مواج سياه

همه عمر سفر ميكردم

شب تهي از مهتاب

شب تهي از اختر

ابر خاكستري بي باران پوشانده

آسمان را يكسر

ابر خاكستري بي باران دلگير است

و سكوت تو پس پرده خاكستري سرد كدورت افسوس

سخت دلگيرتر است

آسمان سربي رنگ

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

ميپرد مرغ نگاهم تا دور

واي باران، باران

پر مرغان نگاهم را شست

خواب روياي فراموشي هاست

خواب را دريابم

كه درآن دولت خاموشي هاست

با تو در خواب ، مرا

لذت ناب هماغوشي هاست

از گريبان تو صبح صادق

ميگشايد پر و بال

هوس باغ و بهارانم نيست

اي بهين باغ و بهارانم تو

سيل سيال نگاه سبزت

همه بنيان وجودم را ويرانه كنان ميكاود

من به چشمان خيال انگيزت معتادم

و در اين راه تباه

عاقبت هستي خود را دادم

باز كن پنجره را

من تو را خواهم برد

به شب جشن عروسي عروسكهاي

كودك خواهر خويش

كه در آن مجلس جشن

صحبتي نيست ز دارايي داماد و عروس

صحبت از سادگي و كودكي است

چهره اي نيست عبوس

گل به گل، سنگ به سنگ اين دشت

يادگاران تو اند

رفته اي اينك و هر سبزه و دشت

در تمام در و دشت

سوگواران تو اند

در دلم آرزوي آمدنت ميميرد

رفته اي اينك، اما آيا

باز برميگردي

چه تمناي محال

خنده ام ميگيرد

آرزو ميكردم

دشت سرشار ز سرسبزي روياها را

من گمان ميكردم

چار فصلش همه آراستگي ست

و چه اميد عظيمي به عبث انجاميد

من در آيينه رخ خود ديدم

و به تو حق دادم

آه، ميبينم، ميبينم

تو به اندازه تنهايي من خوشبختي

من به اندازه زيبايي تو غمگينم

چه اميد عبثي

تو همه هستي من، هستي من

تو همه زندگي من هستي

گاه مي انديشم

كاشكي ميديدم

من به خود ميگويم

چه كسي باور كرد

جنگل جان مرا

آتش عشق تو خاكستر كرد؟

من به هنگام شكوفايي گلها در دشت

باز برخواهم گشت

تو به من مي خندي

من صدا ميزنم، آي

باز كن پنجره را

پنجره را ميبندي

با من اكنون چه نشستن ها، خاموشي ها

با تو اكنون چه فراموشي هاست

از كجا كه من و تو

شور يكپارچگي را در شرق

باز برپا نكنيم

از كجا كه من و تو

مشت رسوايان را وا نكنيم

چه كسي با دشمن بستيزد؟

چه كسي

پنجه در پنجه هر دشمن دون آويزد

و عبث بودن پندار سرور آور مهر

آشنايي با شور؟

و جدايي با درد؟

و نشستن در بهت فراموشي

يا غرق غرور؟

من چه ميگويم آه

با تو اكنون چه فراموشي ها

با من اكنون چه نشستن ها، خاموشي هاست