داستان توهم

این داستان عاشقانه نیست اما حتما بخونید

این داستان رو دوستم برام تعریف کرده و قسم می‌خورد که واقعیه:دوستم تعریف
می‌کرد که یک شب موقع برگشتن از ده پدری تو شمال طرف اردبیل، جای این که از
جاده اصلی بیاد، یاد باباش افتاده که می گفت؛ جاده قدیمی با صفا تره و از
وسط جنگل رد میشه!

این‌طوری تعریف می‌کنه: من احمق حرف بابام رو باور کردم و پیچیدم تو خاکی،
٢٠ کیلومتر از جاده دور شده بودم که یهو ماشینم خاموش شد و هر کاری کردم
روشن نمیشد.

وسط جنگل، داره شب میشه، نم بارون هم گرفت. اومدم بیرون یکمی با موتور ور رفتم دیدم نه می‌بینم، نه از موتور ماشین سر در می‌ارم!

راه افتادم تو دل جنگل، راست جاده خاکی رو گرفتم و مسیرم رو ادامه دادم. دیگه بارون حسابی تند شده بود.

با یه صدایی برگشتم، دیدم یه ماشین خیلی آرام و بی‌صدا بغل دستم وایساد. من هم بی‌معطلی پریدم توش.

این قدر خیس شده بودم که به فکر این که توی ماشینو نیگا کنم هم نبودم. وقتی
روی صندلی عقب جا گرفتم، سرم رو آوردم بالا واسه تشکر، دیدم هیشکی پشت
فرمون و صندلی جلو نیست!!!

خیلی ترسیدم. داشتم به خودم می‌اومدم که ماشین یهو همون طور بی‌صداراه افتاد.

هنوز خودم رو جفت و جور نکرده بودم که تو یه نور رعد و برق دیدم یه پیچ جلومونه!

تمام تنم یخ کرده بود. نمی‌تونستم حتی جیغ بکشم. ماشین هم همین طور داشت می‌رفت طرف دره.

تو لحظه‌های آخر خودم رو به خدا این قدر نزدیک دیدم که بابا بزرگ خدا بیامرزم اومد جلو چشمم.

تو لحظه‌های آخر، یه دست از بیرون پنجره، اومد تو و فرمون رو چرخوند به سمت جاده.

نفهمیدم چه مدت گذشت تا به خودم اومدم. ولی هر دفعه که ماشین به سمت دره یا کوه می‌رفت، یه دست می‌اومد و فرمون رو می‌پیچوند.

از دور یه نوری رو دیدم و حتی یک ثانیه هم تردید به خودم راه ندادم. در رو
باز کردم و خودم رو انداختم بیرون. این قدر تند می‌دویدم که هوا کم آورده
بودم.

دویدم به سمت آبادی که نور ازش می‌اومد. رفتم توی قهوه خونه و ولو شدم رو زمین، بعد از این که به هوش اومدم جریان رو تعریف کردم.

وقتی تموم شد، تا چند ثانیه همه ساکت بودند، یهو در قهوه خونه باز شد و دو
نفر خیس اومدن تو، یکیشون داد زد: ممد نیگا! این همون احمقیه که وقتی ما
داشتیم ماشینو هل می‎دادیم سوار ماشین ما شده بود.



IP: وارد شده
زنی از خانه بیرون آمد و سه پیرمرد را با چهره های زیبا جلوی در دید.

به آنها گفت: « من شما را نمی شناسم ولی فکر می کنم گرسنه باشید، بفرمائید داخل تا چیزی برای خوردن به شما بدهم.»

آنها پرسیدند:« آیا شوهرتان خانه است؟»

زن گفت: « نه، او به دنبال کاری بیرون از خانه رفته.»

آنها گفتند: « پس ما نمی توانیم وارد شویم منتظر می مانیم.»

عصر وقتی شوهر به خانه برگشت، زن ماجرا را برای او تعریف کرد.

شوهرش به او گفت: « برو به آنها بگو شوهرم آمده، بفرمائید داخل.»

زن بیرون رفت و آنها را به خانه دعوت کرد. آنها گفتند: « ما با هم داخل خانه نمی شویم.»

زن با تعجب پرسید: « چرا!؟» یکی از پیرمردها به دیگری اشاره کرد و گفت:«
نام او ثروت است.» و به پیرمرد دیگر اشاره کرد و گفت:« نام او موفقیت است. و
نام من عشق است، حالا انتخاب کنید که کدام یک از ما وارد خانه شما شویم.»

زن پیش شوهرش برگشت و ماجرا را تعریف کرد. شوهـر گفت:« چه خوب، ثـروت را
دعوت کنیم تا خانه مان پر از ثروت شود! » ولی همسرش مخالفت کرد و گفت:« چرا
موفقیت را دعوت نکنیم؟»

فرزند خانه که سخنان آنها را می شنید، پیشنهاد کرد:« بگذارید عشق را دعوت کنیم تا خانه پر از عشق و محبت شود.»

مرد و زن هر دو موافقت کردند. زن بیرون رفت و گفت:« کدام یک از شما عشق است؟ او مهمان ماست.»

عشق بلند شد و ثروت و موفقیت هم بلند شدند و دنبال او راه افتادند. زن با تعجب پرسید:« شما دیگر چرا می آیید؟»

پیرمردها با هم گفتند:« اگر شما ثروت یا موفقیت را دعوت می کردید، بقیه نمی آمدند ولی هرجا که عشق است ثروت و موفقیت هم هست! »



آری… با عشق هر آنچه که می خواهید می توانید به دست آوردید
تنها نجات یافته کشتی، اکنون به ساحل این جزیره دور افتاده، افتاده بود.

او هر روز را به امید کشتی نجات، ساحل را و افق را به تماشا می نشست.

سرانجام خسته و نا امید، از تخته پاره ها کلبه ای ساخت تا خود را از خطرات مصون بدارد و در آن بیاساید.

اما هنگامی که در اولین شب آرامش در جستجوی غذا بود، از دور دید که کلبه اش در حال سوختن است و دودی از آن به آسمان می رود.

بدترین اتفاق ممکن افتاده و همه چیز از دست رفته بود.

از شدت خشم و اندوه در جا خشک اش زد. فریاد زد:

« خدایــــا! چطور راضی شدی با من چنین کاری بکنی؟ »

صبح روز بعد با صدای بوق کشتی ای که به ساحل نزدیک می شد از خواب پرید.

کشتی ای آمده بود تا نجاتش دهد. مرد خسته، و حیران بود.

نجات دهندگان می گفتند:

“خدا خواست که ما دیشب آن آتشی را که روشن کرده بودی ببینیم
شخصی دیوار خانه اش را برای نوسازی خراب می کرد.خانه های ژاپنی دارای فضایی
خالی بین دیوارهای چوبی هستند. این شخص در حین خراب کردن دیوار در بین ان
مارمولکی را دید که میخی از بیرون به پایش کوفته شده است.دلش سوخت و یک
لحظه کنجکاو شد .وقتی میخ را بررسی کرد تعجب کرد این میخ چهار سال پیش
هنگام ساختن خانه کوبیده شده بود!!!چه اتفاقی افتاده؟

مارمولک ۴ سال در چنین موقعیتی زنده مونده !!!در یک قسمت تاریک بدون حرکت.

چنین چیزی امکان ندارد و غیر قابل تصور است.متحیر از این مساله کارش را
تعطیل و مارمولک را مشاهده کرد.تو این مدت چکار می کرده؟چگونه و چی می
خورده؟

همانطور که به مارمولک نگاه می کرد یکدفعه مارمولکی دیگر با غذایی در دهانش ظاهر شد .!!!

مرد شدیدا منقلب شد.

چهار سال مراقبت. چه عشقی ! چه عشق قشنگی!!!

اگر موجود به این کوچکی بتواند عشق به این بزرگی داشته باشد پس تصور کنید ما تا چه حدی میتوانیم عاشق شویم اگر سعی کنیم
زن می خواست از بیمارستان مرخص شود و شوهرش می خواست او همان جا بماند.



از حرف های پرستارها متوجه شدم که زن یک تومور دارد و حالش بسیار وخیم
است.در بین مناقشه این دو نفر کم کم با وضیعت زندگی آنها آشنا شدم. یک
خانواده روستائی ساده بودند با دو بچه. دختری که سال گذشته وارد دانشگاه
شده و یک پسر که در دبیرستان درس می خواند و تمام ثروتشان یک مزرعه کوچک،
شش گوسفند و یک گاو است. در راهروی بیمارستان یک تلفن همگانی بود و هر شب
مرد از این تلفن به خانه شان زنگ می زد. صدای مرد خیلی بلند بود و با آن که
در اتاق بیماران بسته بود، اما صدایش به وضوح شنیده می شد. موضوع همیشگی
مکالمه تلفنی مرد با پسرش هیچ فرقی نمی کرد :گاو و گوسفند ها را برای چرا
بردید؟ وقتی بیرون می روید، یادتان نرود در خانه را ببندید. درس ها چطور
است؟ نگران ما نباشید. حال مادر دارد بهتر می شود. بزودی برمی گردیم…



چند روز بعد پزشک ها اتاق عمل را برای انجام عمل جراحی زن آماده کردند. زن
پیش از آنکه وارد اتاق عمل شود ناگهان دست مرد را گرفت و درحالی که گریه می
کرد گفت: « اگر برنگشتم، مواظب خودت و بچه ها باش.» مرد با لحنی مطمئن و
دلداری دهنده حرفش را قطع کرد و گفت: «این قدر پرچانگی نکن.» اما من احساس
کردم که چهره اش کمی درهم رفت. بعد از گذشت ده ساعت که زیرسیگاری جلوی مرد
پر از ته سیگار شده بود، پرستاران، زن بی حس و حرکت را به اتاق رساندند.
عمل جراحی با موفقیت انجام شده بود. مرد از خوشحالی سر از پا نمی شناخت و
وقتی همه چیز روبراه شد، بیرون رفت و شب دیروقت به بیمارستان برگشت. مرد آن
شب مثل شب های گذشته به خانه زنگ نزد. فقط در کنار تخت همسرش نشست و غرق
تماشای او شد که هنوز بی هوش بود. صبح روز بعد زن به هوش آمد. با آن که
هنوز نمی توانست حرف بزند، اما وضعیتش خوب بود. از اولین روزی که ماسک
اکسیژنش را برداشتند، دوباره جر و بحث زن و شوهر شروع شد. زن می خواست از
بیمارستان مرخص بشود و مرد می خواست او همان جا بماند. همه چیز مثل گذشته
ادامه پیدا کرد. هر شب، مرد به خانه زنگ می زد. همان صدای بلند و همان حرف
هایی که تکرار می شد. روزی در راهرو قدم می زدم. وقتی از کنار مرد می گذشتم
داشت می گفت: گاو و گوسفندها چطورند؟ یادتان نرود به آنها برسید. حال مادر
به زودی خوب می شود و ما برمی گردیم.



یک بار اتفاقی نگاهم به او افتاد و ناگهان با تعجب دیدم که اصلا کارتی در
داخل تلفن همگانی نیست. مرد درحالی که اشاره می کرد ساکت بمانم، حرفش را
ادامه داد تا این که مکالمه تمام شد. بعد آهسته به من گفت: خواهش می کنم به
همسرم چیزی نگو. گاو و گوسفندها را قبلا برای هزینه عمل جراحیش فروخته ام.
برای این که نگران آینده مان نشود، وانمود می کنم که دارم با تلفن حرف می
زنم.



در آن لحظه متوجه شدم که این تلفن برای خانه نبود، بلکه برای همسرش بود که
بیمار روی تخت خوابیده بود. از رفتار این زن و شوهر و عشق مخصوصی که بین
شان بود، تکان خوردم. عشقی حقیقی که نیازی به بازی های رمانتیک و گل سرخ و
سوگند خوردن و ابراز تعهد و شمع روشن کردن و کادو پیچی و از اینجور جفنگ
بازیها نداشت، اما قلب دو نفر را گرم می کرد
عشق و آرامش





استادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟ چرا مردم
هنگامى كه خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌كنند و سر هم داد می‌كشند؟



شاگردان فكرى كردند و یكى از آنها گفت: چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم.



استاد پرسید: این كه آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است امّا چرا با
وجودى كه طرف مقابل كنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى
ملایم صحبت كرد؟ چرا هنگامى كه خشمگین هستیم داد می‌زنیم؟



شاگردان هر كدام جواب‌هایى دادند امّا پاسخ‌هاى هیچكدام استاد را راضى نكرد...



سرانجام او چنین توضیح داد: هنگامى كه دو نفر از دست یكدیگر عصبانى هستند،
قلب‌هایشان از یكدیگر فاصله می‌گیرد. آنها براى این كه فاصله را جبران كنند
مجبورند كه داد بزنند. هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله
بیشتر است و آنها باید صدایشان را بلندتر كنند.



سپس استاد پرسید: هنگامى كه دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقى می‌افتد؟



آنها سر هم داد نمی‌زنند بلكه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌كنند.



چرا؟ چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیك است. فاصله قلب‌هاشان بسیار كم است.



استاد ادامه داد: هنگامى كه عشقشان به یكدیگر بیشتر شد، چه اتفاقى می‌افتد؟



آنها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند و فقط در گوش هم نجوا می‌كنند و عشقشان باز هم به یكدیگر بیشتر می‌شود.



سرانجام، حتى از نجوا كردن هم بی‌نیاز می‌شوند و فقط به یكدیگر نگاه می‌كنند!



این هنگامى است كه دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آن‌ها باقى نمانده باشد...
داستان زیبا من اینو می دونستم

و من اینو می دونستم

وقتی سر کلاس درس نشسته بودم تمام حواسم متوجه دختری بود که کنار دستم نشسته بود و اون منو “داداشی” صدا می کرد .

به اون خیره شده بودم و آرزو می کردم که عشقش متعلق به من باشه . اما اون توجهی به این مساله نمیکرد .

آخر کلاس پیش من اومد و جزوه جلسه پیش رو خواست . من جزومو بهش دادم .بهم گفت:”متشکرم”.



میخوام بهش بگم ، میخوام که بدونه ، من نمی خوام فقط “داداشی” باشم . من عاشقشم . اما… من خیلی خجالتی هستم ….. علتش رو نمیدونم .

تلفن زنگ زد .خودش بود . گریه می کرد. دوستش قلبش رو شکسته بود. از من
خواست که برم پیشش. نمیخواست تنها باشه. من هم اینکار رو کردم. وقتی کنارش
نشسته بودم. تمام فکرم متوجه اون چشمهای معصومش بود. آرزو میکردم که عشقش
متعلق به من باشه. بعد از ۲ ساعت دیدن فیلم و خوردن ۳ بسته چیپس ، خواست
بره که بخوابه ، به من نگاه کرد و گفت :”متشکرم ” .

روز قبل از جشن دانشگاه پیش من اومد. گفت :”قرارم بهم خورده ، اون نمیخواد با من بیاد” .

من با کسی قرار نداشتم. ترم گذشته ما به هم قول داده بودیم که اگه زمانی
هیچکدوممون برای مراسمی پارتنر نداشتیم با هم دیگه باشیم ، درست مثل یه
“خواهر و برادر” . ما هم با هم به جشن رفتیم. جشن به پایان رسید . من پشت
سر اون ، کنار در خروجی ، ایستاده بودم ، تمام هوش و حواسم به اون لبخند
زیبا و اون چشمان همچون کریستالش بود. آرزو می کردم که عشقش متعلق به من
باشه ، اما اون مثل من فکر نمی کرد و من این رو میدونستم ، به من گفت
:”متشکرم ، شب خیلی خوبی داشتیم ” .

یه روز گذشت ، سپس یک هفته ، یک سال … قبل از اینکه بتونم حرف دلم رو بزنم
روز فارغ التحصیلی فرا رسید ، من به اون نگاه می کردم که درست مثل فرشته ها
روی صحنه رفته بود تا مدرکش رو بگیره. میخواستم که عشقش متعلق به من باشه.
اما اون به من توجهی نمی کرد ، و من اینو میدونستم ، قبل از اینکه خونه
بره به سمت من اومد ، با همون لباس و کلاه فارغ التحصیلی ، با وقار خاص و
آروم گفت تو بهترین داداشی دنیا هستی ، متشکرم.

میخوام بهش بگم ، میخوام که بدونه ، من نمی خوام فقط “داداشی” باشم . من عاشقشم . اما… من خیلی خجالتی هستم ….. علتش رو نمیدونم .

نشستم روی صندلی ، صندلی ساقدوش ، اون دختره حالا داره ازدواج میکنه ، من
دیدم که “بله” رو گفت و وارد زندگی جدیدی شد. با مرد دیگه ای ازدواج کرد.
من میخواستم که عشقش متعلق به من باشه. اما اون اینطوری فکر نمی کرد و من
اینو میدونستم ، اما قبل از اینکه بره رو به من کرد و گفت ” تو اومدی ؟
متشکرم”

سالهای خیلی زیادی گذشت . به تابوتی نگاه میکنم که دختری که من رو داداشی
خودش میدونست توی اون خوابیده ، فقط دوستان دوران تحصیلش دور تابوت هستند ،
یه نفر داره دفتر خاطراتش رو میخونه،دختری که در دوران تحصیل اون رو
نوشته. این چیزی هست که اون نوشته بود:

” تمام توجهم به اون بود. آرزو میکردم که عشقش برای من باشه. اما اون توجهی
به این موضوع نداشت و من اینو میدونستم. من میخواستم بهش بگم ، میخواستم
که بدونه که نمی خوام فقط برای من یه داداشی باشه. من عاشقش هستم. اما ….
من خجالتی ام … نمی‌دونم … همیشه آرزو داشتم که به من بگه دوستم داره. ….

ای کاش این کار رو کرده بودم ……………..”ا

شاید شبیه قصه ی من باشه : آخه من خجالت می کشم بهت بگم..
شاخه گل خشکیده





قد بالای 180، وزن متناسب ، زیبا ، جذاب و ...







این شرایط و خیلی از موارد نظیر آنها ، توقعات من برای انتخاب همسر آینده
ام بودند.توقعاتی که بی کم و کاست همه ی آنها را حق مسلم خودم میدانستم .



چرا که خودم هم از زیبائی چیزی کم نداشتم و میخواستم به اصطلاح همسر آینده ام لا اقل از لحاظ ظاهری همپایه خودم باشد .



تصویری خیالی از آن مرد رویاهایم در گوشه ای از ذهنم حک کرده بودم ، همچون عکسی همه جا همراهم بود .



تا اینکه دیدار محسن ، برادر مرجان – یکی از دوستان صمیمی ام به تصویر خیالم جان داد و آن را از قاب ذهنم بیرون کشید.



از این بهتر نمیشد. محسن همانی بود که میخواستم ( البته با کمی اغماض!) ولی خودش بود . همان قدر زیبا ،



با وقار ، قد بلند ، با شخصیت و ...



در همان نگاه اول چنان مجذوبش شدم که انگار سالها عاشقش بوده ام و وقتی
فردای آن روز مرجان قصه ی دلدادگی محسن به من را تعریف کرد ، فهمیدم که این
عشق یکطرفه نیست.



وای که آن روز ها چقدر دنیا زیباتر شده بود . رویاهایم به حقیقت پیوسته بود و دنیای واقعی در نظرم خیال انگیز مینمود.



به اندازه یی که گاهی وقت ها میترسیدم نکند همه ی اینها خواب باشد .



اما محسن از من مشتاق تر بود و به قدری در وصال مان عجله داشت که میخواست
قبل از رفتن به سربازی به خواستگاری ام بیاید و با هم نامزد بشویم.



ولی پدرم با این تعجیل مخالفت کرد و موضوع به بعد از اتمام دوران خدمت محسن موکول شد.



محسن که به سربازی رفت ، پیوندمان محکم تر شد . چرا که داغ دوری ، آتش عشق
را در وجودمان شعله ورتر کرده بود و اگر قبل از آن هفته یی یک بار با هم
تماس داشتیم ، حالا هر روز محسن به من تلفن میکرد و مرتب برایم نامه
مینوشت.



هر بار که به مرخصی می آمد آن قدر برایم سوغاتی می آورد که حتی مرجان هم حسودی اش میشد !



اما درست زمانی که چند روزی به پایان خدمت محسن نمانده بود و من از نزدیکی
وصال مان در پوست خود نمیگنجیدم ، ناگهان حادثه یی ناگوار همه چیز را به هم
ریخت .



>این خبر تلخ را مرجان برایم آورد همان کسی که اولین بار پیام آور
عشق محسن بود .باورم نمیشد روزهای خوشی ام به این زودی به پایان رسیده
باشند .چقدر زود آشیان آرزوهایم ویران شده بود و از همه مهمتر سوالاتی بود
که مرا در برزخی وحشتناک گرفتار کرده بود . آیا من از شنیدن خبر معلولیت
محسن برای خودش ناراحت بودم یا اینکه . . .



آیا محسن معلول ، هنوز هم میتوانست مرد رویاهایم باشد ؟ آیا او هنوز هم در حد و اندازه های من بود ؟!



من که آن قدر ظاهر زیبای شوهر آینده ام برایم اهمیت داشت .



محسن را که آوردند هنوز پاسخ سوالاتم را نیافته بودم و با خودم در کشمکش بودم .



برای همین تا مدتها به ملاقاتش نرفتم تا اینکه مرجان به سراغم آمد .



آن روز مرجان در میان اشک و آه ، از بی وفایی من نالید و از غم محسن گفت .
از اینکه او بیشتر از معلولیتش ، ناراحت این است که چرا من ، به ملاقاتش
نرفته ام .



مرجان از عشق محسن گفت از اینکه با وجود بی وفائی من ، هنوز هم دیوانه وار
دوستم دارد و از هر کسی که به ملاقاتش می رود سراغم را میگیرد.



هنگام خداحافظی ، مرجان بسته یی کادو پیچی شده جلویم گرفت و گفت:



این آخرین هدیه یی است که محسن قبل از مجروحیتش برایت تهیه کرده بود .
دقیقا نمیدونم توش چیه اما هر چی هست ، محسن برای تهیه ی اون ، به منطقه ی
مین گذاری شده رفته بود و . . . این هم که می بینی روی کادوش خون ریخته ،
برای اینه که موقع زخمی شدن ، کادو دستش بوده و به خاطر علاقه ی به تو ،
حاضر نشده بود اون رو از خودش دور کنه .



بعد نامه یی به من داد و گفت :



این نامه رو محسن امروز برای تو نوشت و گفت که بهت بگم : (( نامه و هدیه رو با هم باز کنی ))



مرجان رفت و ساعت ها آن کادوی خونین در دستم بود و مثل یک مجسمه به آن خیره مانده بودم .



اما جرات باز کردنش را نداشتم .



خون خشکیده ی روی آن بر سرم فریاد میزد و عشق محسن را به رخم میکشید و به طرز فکر پوچم ، میخندید.



مدتی بعد یک روز که از دانشگاه بر میگشتم وقتی به مقابل خانه مان رسیدم ،
طنین صدای آشنائی که از پشت سرم می آمد ، سر جایم میخکوبم کرد .



_ سلام مژگان . . .



خودش بود . محسن ، اما من جرات دیدنش را نداشتم .



مخصوصا حالا که با بی وفائی به ملاقاتش نرفته بودم .



چطور میتوانستم به صورتش نگاه کنم !



مدتی به همین منوال گذشت تا اینکه دوباره صدایم کرد



و این بار شنیدن صدایش لرزه بر اندامم انداخت .



_ منم محسن ، نمی خوای جواب سلامم رو بدی ؟



در حالی که به نفس نفس افتاده بودم بدون اینکه به طرفش برگردم گفتم



_ س . . . . سلام . . .



_ چرا صدات میلرزه ؟ چرا بر نمی گردی ! نکنه یکی از پاهای تو هم قطع شده که نمیتونی این کار رو بکنی ؟



یا اینکه نکنه اونقدر از چشات افتادم که حتی نمی خواهی نگاهم کنی ! . . .



این حرفها مثل پتک روی سرم فرود می آمدند . طوری که به زور خودم را سر پا نگه داشته بودم .



حرفهایش که تمام شد . مدتی به سکوت گذشت و من هنوز پشت به او داشتم .



تا وقتی که از چلق و چلق عصایش فهمیدم که دارد میرود .



آرام به طرفش برگشتم و او را دیدم ، با یک پا و دو عصای زیر بغلی . . . کمی
به رفتنش نگاه کردم ، ناگهان به طرفم برگشت و نگاهمان به هم گره خود .



وای ! که چقدر دوست داشتم زمین دهان باز میکرد و مرا می بلعید تا مجبور
نباشم آن نگاه سنگین را تحمل کنم .نگاهی که کم مانده بود ستون فقراتم را
بشکند !



چرایش را نمیدانم . اما انگار محکوم به تحمل آن شرایط شده بودم که حتی نمیتوانستم چشمهایم را ببندم .



مدتی گذشت تا اینکه محسن لبخندی زد و رفت . . .



حس عجیبی از لبخند محسن برخاسته بود . سوار بر امواج نوری ، به دورن
چشمهایم رخنه کرد و از آنجا در قلبم پیچید و همچون خون ، از طریق رگهایم به
همه جای بدنم سرایت کرد .



داخل خانه که شدم با قدمهای لرزان ، هر طور که بود خودم را به اتاقم رساندم
و روی تختم ولو شدم . تمام بدنم خیس عرق شده بود . دستهایم می لرزید و
چشمهایم سیاهی میرفت . اما قلبم . . .



قلبم با تپش میگفت که این بار او میخواهد به مغزم یاری برساند و آن در حل معمائی که از حلش عاجز بودم کمک کند .



بله ، من هنوز محسن را دوست داشتم و هنوز خانه ی قلبم از گرمای محبتش لبریز
بود که چنین با دیدن محسن ، به تپش افتاده بود و بی قراری میکرد.



ناخودآگاه به سراغ کادو رفتم و آن را گشودم . داخل آن چیزی نبود غیر از یک شاخه گلی خشکیده که بوی عشق میداد .



به یاد نامه ی محسن افتادم و آن را هم گشودم . (( سلام مژگان ، میدانم الان
که داری نامه را میخوانی من از چشمت افتاده ام ، اما دوست دارم چیز هائی
در مورد آن شاخه گل خشکیده برایت بنویسم . تا بدانی زمانی که زیبائی آن گل
مرا به هوس انداخت تا آن را برایت بچینم ، میدانستم گل در منطقه خطرناکی
روییده ، اما چون تو را خیلی دوست داشتم و میخواستم قشنگترین چیز ها برای
تو باشد . جلو رفتم و . . .



بعد از مجروحیتم که تو به ملاقاتم نیامدی ، فکر کردم از دست دادن یک پا ، ارزش کندن آن گل را نداشته .



اما حالا که درام این نامه را می نویسم به این نتیجه رسیده ام که من با
دیدن آن گل ، نه فقط به خاطر تو ، که درواقع به خاطر عشق خطر کردم و جلو
رفتم ، عشق ارزش از دست دادن جان را دارد ، چه برسد به یک پا و …



گریه امانم نداد تا بقیه ی نامه را بخوانم . اما همین چند جمله محسن کافی
بود ، تا به تفاوت درک عشق ، بین خودم و محسن پی ببرم و بفهمم که مقام عشق
در نظر او چقدر والا است و در نظر من چقدر پست .



چند روزی گذشت تا اینکه بر شرمم فایق آمدم . به ملاقات محسن رفتم و گفتم که
ارزش عشق او برای من آن قدر زیاد است که از دست دادن یک پایش در برابر آن
چیزی نیست و از او خواستم که مرا ببخشد.



اکنون سالها است که محسن مرا بخشیده و ما درکنار یکدیگر زندگی شیرینی را تجربه میکنیم.



ما ، هنوز آن کادوی خونین و آن شاخه گل خشکیده را به نشانه ی عشق مان نگه داشته ایم.



سید مجید بابائی
نهایت ابراز عشق



یک روز آموزگار از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید آیا می توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق ، بیان کنید؟

برخی از دانش آموزان گفتند با بخشیدن عشقشان را معنا می کنند. برخی «دادن
گل و هدیه» و «حرف های دلنشین» را راه بیان عشق عنوان کردند. شماری دیگر هم
گفتند «با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی» را راه بیان عشق
می دانند. در آن بین ، پسری برخاست و پیش از این که شیوه دلخواه خود را
برای ابراز عشق بیان کند، داستان کوتاهی تعریف کرد: یک روز زن و شوهر جوانی
که هر دو زیست شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند. آنان وقتی
به بالای تپّه رسیدند درجا میخکوب شدند. یک قلاده ببر بزرگ، جلوی زن و شوهر
ایستاده و به آنان خیره شده بود. شوهر، تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر
راهی برای فرار نبود. رنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر، جرات
کوچک ترین حرکتی نداشتند. ببر، آرام به طرف آنان حرکت کرد. همان لحظه، مرد
زیست شناس فریاد زنان فرار کرد و همسرش را تنها گذاشت. بلافاصله ببر به سمت
شوهر دوید و چند دقیقه بعد ضجه های مرد جوان به گوش زن رسید. ببر رفت و زن
زنده ماند. داستان به اینجا که رسید دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن
آن مرد. راوی اما پرسید : آیا می انید آن مرد در لحظه های آخر زندگی اش چه
فریاد می زد؟ بچه ها حدس زدند حتما از همسرش معذرت خواسته که او را تنها
گذاشته است! راوی جواب داد: نه، آخرین حرف مرد این بود که «عزیزم ، تو
بهترین مونسم بودی.از پسرمان خوب مواظبت کن و به او بگو پدرت همیشه عاشقت
بود.›› قطره های بلورین اشک، صورت راوی را خیس کرده بود که ادامه داد: همه
زیست شناسان می دانند ببر فقط به کسی حمله می کند که حرکتی انجام می دهد و
یا فرار می کند. پدر من در آن لحظه وحشتناک ، با فدا کردن جانش پیش مرگ
مادرم شد و او را نجات داد. این صادقانه ترین و بی ریاترین ترین راه پدرم
برای بیان عشق خود به مادرم و من بود.